Młoda Polska była niezwykle ważnym okresem w historii literatury polskiej, przypadającym na lata 1890-1918. Epoka ta charakteryzowała się szczególnym naciskiem na indywidualizm, nastrojowość i symbolizm w literaturze. Głównymi przedstawicielami tego okresu byli wybitni twórcy jak Stanisław Wyspiański, Jan Kasprowicz, Kazimierz Przerwa-Tetmajer oraz Władysław Reymont.
Władysław Reymont zasłynął przede wszystkim jako autor "Chłopów", za którą otrzymał Nagrodę Nobla w 1924 roku. Jego najważniejsze dzieła obejmują również "Ziemię obiecaną" oraz "Komediantkę". Pisarz pochodził z ubogiej rodziny, a jego życie było pełne trudności i ciężkiej pracy. Mieszkał w różnych miejscach Polski, między innymi w Warszawie i Łodzi, gdzie zbierał materiały do swoich powieści. Władysław Reymont zmarł w 1925 roku w Warszawie na zawał serca.
Symbolizm w literaturze Młodej Polski stanowił kluczowy nurt artystyczny epoki. Charakteryzował się używaniem symboli i metafor do wyrażania głębszych prawd o rzeczywistości. Cechy symbolizmu w literaturze to między innymi: nastrojowość, wieloznaczność, odwoływanie się do podświadomości i intuicji. Konwencja symboliczna przejawiała się w utworach poprzez wykorzystanie motywów natury, zjawisk przyrodniczych czy elementów mistycznych jako nośników ukrytych znaczeń. W poezji młodopolskiej szczególnie widoczne były nawiązania do folkloru, mitologii i mistycyzmu, co tworzyło charakterystyczny klimat epoki. Modernizm symbolizm w polskiej literaturze tego okresu stanowił odpowiedź na pozytywistyczny racjonalizm i naturalizm.
