Modernizm i Symbolizm w literaturze Młodej Polski to kluczowe nurty artystyczne przełomu XIX i XX wieku, które znacząco wpłynęły na kulturę polską.
Symbolizm definicja określa kierunek w sztuce, który odrzucał realizm na rzecz wyrażania prawd uniwersalnych poprzez symbole i metafory. W literaturze polskiej najwyraźniej uwidocznił się w okresie Młodej Polski, gdzie twórcy jak Kazimierz Przerwa-Tetmajer w utworze "Melodia mgieł nocnych" czy Jan Kasprowicz w "Krzak dzikiej róży" wykorzystywali symboliczne obrazowanie do przekazywania głębszych treści filozoficznych i egzystencjalnych.
Neoromantyzm jako tendencja artystyczna łączył się ściśle z Symbolizmem w literaturze Młodej Polski. Neoromantyzm definicja młoda polska wskazuje na powrót do romantycznych ideałów, ale w nowym, modernistycznym ujęciu. Szczególnie widoczne jest to w Dramat neoromantyczny cechy, gdzie łączono elementy symboliczne z romantyczną wizją świata. Przykładem jest "Neoromantyzm w Weselu" Stanisława Wyspiańskiego, gdzie Konwencja symboliczna służy do przedstawienia złożonych relacji społecznych i narodowych. Impresjonizm definicja uzupełnia te nurty, koncentrując się na ulotnych wrażeniach i subiektywnym postrzeganiu rzeczywistości. W Malarstwo impresjonizmu i symbolizmu artyści łączyli te style, tworząc dzieła pełne nastrojowości i głębokiej symboliki. Cechy symbolizmu w literaturze obejmują wykorzystanie wieloznacznych symboli, metafor, nastrojowość, muzyczność języka oraz dążenie do wyrażenia niewyrażalnego.