Młoda Polska to okres w literaturze i sztuce polskiej przypadający na lata 1890-1918, charakteryzujący się nowymi prądami artystycznymi i filozoficznymi. Epoka ta, zwana też modernizmem, neoromantyzm lub Fin de siècle, przyniosła znaczące zmiany w postrzeganiu sztuki i roli artysty.
Główne cechy Młodej Polski:
- Hasło "sztuka dla sztuki" jako sprzeciw wobec utylitaryzmu
- Estetyzm stawiający piękno ponad moralnością
- Nowe podejście do twórczości artystycznej, odchodzące od mimetyzmu
- Wpływ filozofii Schopenhauera i Nietzschego
- Dekadentyzm jako postawa światopoglądowa
- Indywidualizm i nowe spojrzenie na rolę artysty w społeczeństwie