Księga Hioba to jedna z najważniejszych ksiąg Starego Testamentu, która opowiada historię prawego i bogobojnego człowieka poddanego ciężkiej próbie wiary. Hiob był zamożnym człowiekiem, który stracił wszystko - majątek, dzieci i zdrowie - gdy Szatan, za przyzwoleniem Boga, wystawił jego wiarę na próbę. Pomimo ogromnego cierpienia, Hiob pozostał wierny Bogu, choć zmagał się z trudnymi pytaniami o sens cierpienia i sprawiedliwość Bożą.
W kontekście Biblii hebrajskiej a chrześcijańskiej porównanie warto zauważyć, że Księga Hioba zajmuje szczególne miejsce w obu tradycjach. W tradycji żydowskiej znajduje się w części Ketuwim (Pisma), podczas gdy w chrześcijaństwie zaliczana jest do ksiąg mądrościowych. Historia Hioba porusza uniwersalne tematy ludzkiego cierpienia, sprawiedliwości i relacji człowieka z Bogiem, co czyni ją równie istotną w obu religiach. Szczególnie ważne są tłumaczenia Biblii hebrajskiej na łacinę, które wpłynęły na interpretację tej księgi w tradycji chrześcijańskiej.
Księga Hioba składa się z prologu (rozdziały 1-2), dialogów Hioba z przyjaciółmi (rozdziały 3-37), mów Boga (rozdziały 38-41) i epilogu (rozdział 42). W dialogach przyjaciele Hioba - Elifaz, Bildad i Sofar - próbują przekonać go, że jego cierpienie musi być karą za grzechy, podczas gdy Hiob broni swojej niewinności. Ostatecznie Bóg przemawia do Hioba, ukazując mu wielkość swojego stworzenia i mądrości, a Hiob uznaje ograniczoność ludzkiego poznania. Historia kończy się przywróceniem Hiobowi jego majątku i błogosławieństwem nowego potomstwa, co symbolizuje triumf wiary i wytrwałości.
