Przypadki w języku polskim
Każde słowo w polskim języku może zmieniać swoją formę w zależności od tego, jaką rolę pełni w zdaniu. Te zmiany nazywamy odmianą przez przypadki.
Mianownik używamy, gdy pytamy "kto?" lub "co?". To najprotsza forma słowa - taka, jaką znajdziesz w słowniku. Przykład: "Pies jest duży."
Dopełniacz poznasz po pytaniach "kogo?" lub "czego?". Często używamy go z przeczeniem "nie ma". Przykład: "Nie ma kota w domu."
Celownik to przypadek dla pytań "komu?" lub "czemu?". Często używamy go z czasownikiem "przyglądam się". Przykład: "Przyglądam się filmowi."
Biernik znajdziesz przy pytaniach "kogo?" lub "co?". Używamy go z czasownikiem "widzę". Przykład: "Widzę psa na podwórku."
Narzędnik rozpoznasz po pytaniach "(z) kim?" lub "(z) czym?". Często łączy się z czasownikiem "idę". Przykład: "Idę z przyjacielem do kina."
Miejscownik używamy przy pytaniach "(o) kim?" lub "(o) czym?". Pasuje do czasownika "myślę". Przykład: "Myślę o wakacjach."
Wołacz to specjalny przypadek do zwracania się do kogoś. Poznasz go po wykrzyknikach "o!", "och!", "hej!". Przykład: "Hej, Marku!"
💡 Wskazówka: Zapamiętaj pytania charakterystyczne dla każdego przypadka - to najlepszy sposób na ich rozpoznanie w zdaniu!