Romantyzm w Polsce to kluczowy okres w historii literatury i sztuki, trwający od około 1822 do 1863 roku. Ramy czasowe romantyzmu w Europie były nieco wcześniejsze, rozpoczynając się już około 1789 roku wraz z Rewolucją Francuską.
Epoka ta charakteryzowała się szczególnymi cechami romantyzmu, takimi jak indywidualizm, uczuciowość, zwrot ku ludowości i naturze, a także silnym patriotyzmem w kontekście polskim. Spór klasyków z romantykami stanowił fundamentalny konflikt ideologiczny epoki, gdzie przedstawiciele oświecenia (klasycy) starli się z młodym pokoleniem romantyków. Kluczową postacią w tym sporze był Kazimierz Brodziński, który w swojej rozprawie "O klasyczności i romantyczności" próbował pogodzić obie strony. Początek romantyzmu w Polsce został symbolicznie wyznaczony przez publikację "Ballad i romansów" Adama Mickiewicza w 1822 roku.
Szczególnie istotnym utworem z tego okresu jest "Oda do młodości", łącząca w sobie cechy romantyczne i oświeceniowe. W warstwie romantycznej znajdujemy zapał młodzieńczy i wiarę w siłę zbiorowości, podczas gdy elementy oświeceniowe widoczne są w racjonalnym podejściu do rzeczywistości i wierze w postęp. Najsłynniejszym malarzem romantycznym w Polsce był Piotr Michałowski, którego dzieła doskonale oddawały ducha epoki poprzez dramatyzm i ekspresję. Koniec romantyzmu w Polsce przypada na rok 1863, co związane jest z upadkiem powstania styczniowego, choć jego wpływy były widoczne jeszcze długo później w kulturze i sztuce polskiej.