Oświecenie było kluczowym okresem w historii europejskiej kultury i myśli, przypadającym na XVIII wiek. Ramy czasowe oświecenia w Polsce określa się najczęściej na lata 1740-1822, choć w różnych krajach europejskich okres ten przebiegał nieco odmiennie.
Oświecenie w Polsce charakteryzowało się szczególnym naciskiem na reformy państwowe i rozwój edukacji. Powstała wówczas Komisja Edukacji Narodowej, pierwsza w Europie świecka instytucja oświatowa. Najważniejsze wydarzenia oświecenia w Europie obejmowały rozwój racjonalizmu, empiryzmu oraz wiary w potęgę ludzkiego rozumu. 3 cechy oświecenia to: racjonalizm, empiryzm i krytycyzm wobec tradycji i autorytetów. W literaturze dominowały gatunki takie jak satyra, bajka i powieść.
Szczególne miejsce w filozofii oświecenia zajmuje Immanuel Kant. Filozofia Kanta główne założenia opierały się na koncepcji rozumu teoretycznego i praktycznego. Kategorie intelektu Kant sformułował jako podstawowe pojęcia służące do poznawania rzeczywistości. Kantyzm definicja wskazuje na system filozoficzny łączący racjonalizm z empiryzmem, gdzie kluczową rolę odgrywają sądy syntetyczne a priori. Rozum praktyczny Kant definiował jako zdolność człowieka do moralnego postępowania, kierowania się imperatywem kategorycznym. Wśród najbardziej znanych Immanuel Kant cytaty znajduje się słynne zdanie o "gwiaździstym niebie nade mną i prawie moralnym we mnie", które doskonale oddaje ducha epoki łączącego naukowy światopogląd z etycznym wymiarem ludzkiego życia.
