Postawy bohaterów wobec dżumy
Epidemia wydobywa z ludzi to, co najlepsze i najgorsze. Bernard Rieux jako lekarz z powołania od razu rzuca się do walki z chorobą - widok umierającego dziecka jeszcze bardziej go motywuje. To człowiek, który po prostu robi to, co uważa za słuszne.
Joseph Grand, skromny urzędnik z kompleksami, pokazuje że bohaterem może być każdy. Choć na co dzień jest niezaradny i męczy się nad pisaniem jednego zdania swojej książki, podczas epidemii okazuje wielkie serce i włącza się do pomocy.
Raymond Rambert początkowo chce tylko uciec z miasta - w końcu to nie jego sprawa, prawda? Ale gdy poznaje tragedię doktora Rieux, wszystko się zmienia. Uczy się, że prawdziwe wartości poznaje się dopiero w kryzysie.
Ważne: Każda postać przechodzi swoją przemianę - zaraza staje się testem charakteru i człowieczeństwa.
Z kolei Cottard to przykład człowieka, który czerpie korzyści z nieszczęścia innych. Ten stary rentier robi interesy na epidemii i nawet się z niej cieszy, bo odsuwa groźbę jego aresztowania.
Jean Tarrou to wieczny rewolucjonista, który chce zostać świętym bez Boga. Wierzy, że w świecie bez transcendencji człowiek sam musi udowadniać swoje człowieczeństwo przez czyny. Umiera jako bohater, osiągnąwszy wewnętrzną doskonałość.
Paneloux, jezuita, początkowo traktuje dżumę jako karę za grzechy, ale cierpienie niewinnego dziecka zmienia jego myślenie - teraz widzi w chorobie próbę wiary. Gdy sam zachoruje, odrzuca pomoc, chcąc złożyć Bogu ofiarę.