Motywy i charakterystyka średniowiecza
Średniowiecze charakteryzowało się kilkoma kluczowymi motywami średniowiecznymi, które przenikały literaturę, sztukę i filozofię tej epoki. Wśród nich znajdowały się ars moriendi (sztuka umierania), danse macabre (taniec śmierci), deesis (modlitwa wstawiennicza) oraz memento mori (przypomnienie o śmiertelności). Te motywy odzwierciedlały wszechobecność śmierci w ówczesnym społeczeństwie, co było spowodowane niską średnią długością życia, chorobami, wojnami i publicznymi egzekucjami.
Epoka ta opierała się na teocentryzmie, czyli przekonaniu, że Bóg jest centrum wszechświata. Kościół odgrywał dominującą rolę nie tylko w życiu religijnym, ale także politycznym. Społeczeństwo średniowieczne charakteryzowało się jednolitością w wielu aspektach: jeden ustrój (feudalizm), jedna religia (chrześcijaństwo) i jeden język (łacina).
Definicja: Teocentryzm to pogląd uznający Boga za przyczynę i cel istnienia wszystkich bytów.
Wzorce osobowe średniowiecza obejmowały trzy główne typy: świętego (ascetę), rycerza i władcę. Przykładami takich wzorców byli święty Aleksy, święty Franciszek, Roland, Karol Wielki i Bolesław Chrobry.
Edukacja w średniowieczu opierała się na systemie siedmiu sztuk wyzwolonych, podzielonych na trivium (gramatyka, retoryka, dialektyka) i quadrivium (arytmetyka, geometria, astronomia, muzyka). Kształcenie odbywało się w szkołach klasztornych, katedralnych oraz na uniwersytetach.
Przykład: Siedem sztuk wyzwolonych stanowiło podstawę średniowiecznego curriculum, kształtując umysły ówczesnych uczonych i duchownych.