Twórczość Jana Kochanowskiego - Analiza Pieśni
Jan Kochanowski, najwybitniejszy poeta polskiego renesansu, w swojej twórczości doskonale łączył tradycje antyczne z nowatorskim podejściem do poezji. W Pieśni XXIV z "Ksiąg wtórych" poeta przedstawia koncepcję dwoistości natury twórcy, która stała się jednym z fundamentalnych tekstów polskiego renesansu.
Definicja: Dwoistość natury poety według Kochanowskiego oznacza połączenie pierwiastka ludzkiego (śmiertelnego) z poetyckim (nieśmiertelnym).
Kochanowski, nawiązując do horacjańskiej tradycji "non omnis moriar" (nie wszystek umrę), tworzy własną wizję nieśmiertelności poety. Jego utwory, niczym pomnik ze spiżu, mają przetrwać próbę czasu i nieść jego sławę przez kolejne pokolenia. Symboliczne przemienienie w łabędzia - ptaka poezji - podkreśla wagę artystycznej natury nad ziemską egzystencją.
Przykład: W utworze poeta wykorzystuje następujące środki stylistyczne:
- Regularna budowa stroficzna
- Wykrzyknienia i anafory
- Metafory (np. "pomnik ze spiżu")
- Apostrofa do Myszkowskiego