Romantyzm był kluczowym okresem w historii literatury i sztuki europejskiej, trwającym od końca XVIII do połowy XIX wieku.
Romantyzm w Polsce rozwinął się w szczególnych warunkach historycznych, w okresie rozbiorów, co nadało mu wyjątkowy charakter. Głównymi przedstawicielami polskiego romantyzmu byli Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i Zygmunt Krasiński, określani mianem wieszczów narodowych. Ich twórczość charakteryzowała się silnym patriotyzmem, indywidualizmem oraz zainteresowaniem folklorem i kulturą ludową. Cechy romantyzmu obejmowały bunt przeciwko klasycystycznym regułom, zwrot ku uczuciom i wyobraźni, oraz fascynację naturą i historią narodową.
Filozofia romantyzmu opierała się na kilku fundamentalnych założeniach. Irracjonalizm romantyzm przejawiał się w przekonaniu o wyższości uczuć nad rozumem i intuicji nad logicznym myśleniem. Indywidualizm romantyzm wyrażał się w kulcie jednostki wybitnej, często niezrozumianej przez społeczeństwo. Wśród najwybitniejszych twórców romantyzmu w Europie należy wymienić Johanna Wolfganga Goethego, George'a Gordona Byrona, Percy'ego Bysshe Shelleya oraz Victora Hugo. Pisarze romantyzmu w Europie tworzyli dzieła poruszające tematy miłości, śmierci, wolności oraz relacji człowieka z naturą i Bogiem. Romantyzm wprowadził nowe gatunki literackie, takie jak powieść poetycka, ballada i dramat romantyczny. Epoka ta pozostawiła trwały ślad w kulturze europejskiej, wpływając na rozwój literatury, sztuki i myśli filozoficznej kolejnych pokoleń.
