testament mój

Alternatywny zapis:

nawołuje ich do poświęcenia życia za ojczyznę, jeżeli będzie taka konieczność, ale też wskazuje misję niesienia oświaty, edukacji, przechowywania pamięci o dziejach narodu. >Motywy non omnis moriar (nie wszystek umrę) i exegi monumentum - poezja jako dziedzictwo i poetycka sława, która staje się pomnikiem. Streszczenie Testament mój to poetyckie pożegnanie się podmiotu lirycznego - poety z życiem u jego kresu oraz przesłanie dla przyjaciół, kolejnych pokoleń Polaków, czytelników. 1 strofa: Zwrot do ludzi (przyjaciół, Polaków). Podmiot liryczny mówi o tym, że żył z ludźmi, cierpiał z nimi, płakał. Nie odrzucał nikogo, kto był szlachetny. Teraz jednak porzuca ludzi i udaje się z duchami do innej krainy. Smutno mu, że nie zostawia ludzi szczęśliwych. 2 strofa: Mówiący stwierdza, że nie zostawia po sobie żadnego dziedzica - ani dziecka, ani nikogo, komu mógłby przekazać swój talent. Jego życie było jak błyskawica (intensywne, zauważalne, pełne blasku, ale chwilowe). Pamięć o nim przetrwa. 3 strofa: Podmiot liryczny zwraca się do osób, które go znały, z prośbą, aby zaświadczyły o tym, że młodość spędził na służbie ojczyźnie i nie opuścił jej do samego końca. 4 strofa: Mówiący o osobie, która być może będzie się kiedyś zastanawiać nad jego losem i dziejami Polski: powinna przyznać, że poeta miał wspaniałych przodków. 5 strofa: Podmiot liryczny daje wskazania swoim przyjaciołom co do pochówku - niech zgromadzą się nocą i zgodnie z egipskim zwyczajem spalą jego serce, a prochy oddadzą matce. 6 strofa: Po pogrzebie niech przyjaciele zbiorą się i wypiją za zmarłego, który być może dołączy do nich jako duch. 7 strofa: Podmiot liryczny poleca żywym, aby nie tracili nadziei, dbali o edukację i pamięć o ojczyźnie, a w razie potrzeby poświęcili swoje życie. 8 strofa: Mówiący podkreśla, że zostawia na ziemi niewielką grupę przyjaciół, którzy pokochali jego serce dumne". Mówi o sobie, że wypełnił twardą Bożą służbę i niewielu po nim zapłacze. 9 strofa: Podmiot liryczny zadaje pytania retoryczne ukazujące, jak postrzega siebie - jako pogodzonego z brakiem uznania, obojętnego wobec świata. Nazywa siebie sternikiem duchami napełnionej łodzi". 10 strofa: Podmiot liryczny zapowiada, że zostanie po nim siła, która zmieni ludzi - „zjadaczy chleba" uszlachetni, w aniołów przerobi