Analiza wiersza "Wysokie drzewa" Leopolda Staffa

"Wysokie drzewa" to utwór reprezentujący lirykę pośrednią (opisową). Podmiot liryczny, ukształtowany bezosobowo, obserwuje i kontempluje letni pejzaż, wyrażając zachwyt nad pięknem przyrody. Akcja wiersza rozgrywa się w czasie teraźniejszym, od zachodu słońca do wieczora.

Highlight: Przestrzeń utworu to "tu i teraz" - samotne drzewa nad wodą, ukazane w wielości barw.

Poeta wykorzystuje liczne środki stylistyczne, aby stworzyć niezwykle plastyczny i zmysłowy obraz natury:

Example: Metafory synestetyczne, np. "W brązie zachodu kute wieczornym promieniem", służą ukazaniu włączenia człowieka w przyrodę i odbierania jej wszystkimi zmysłami.

Example: Epitety poetyckie, takie jak "pawie barwy" czy "srebrne nożyce", estetyzują obraz.

Example: Personifikacje i animizacje psychizują krajobraz, ukazując przyrodę jako dzieło muzyczne lub malarskie.

Highlight: Instrumentacja głoskowa (np. nadfrekwencja głoski "sz" w wersie "Tysiącem srebrnych nożyc szybko strzygą ciszę") oddaje głosy przyrody.

Quote: "O, cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa!"

Ta fraza, otwierająca i zamykająca wiersz, podkreśla emocjonalny stosunek podmiotu lirycznego do piękna przyrody.