Ugrupowania poetyckie XX-lecia międzywojennego
Grupy poetyckie dwudziestolecia międzywojennego odegrały kluczową rolę w kształtowaniu literatury tego okresu. Skamander, najbardziej wpływowe ugrupowanie, powstało na przełomie 1919/1920 roku. W jego skład wchodzili Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Jarosław Iwaszkiewicz, Kazimierz Wierzyński i Jan Lechoń. Grupa ta, określana jako programowo bezprogramowa, skupiała się na opisywaniu codzienności i wyrażaniu zachwytu nad życiem.
Highlight: Skamandrytów charakteryzowało wprowadzanie kolokwializmów, wulgaryzmów i neologizmów do poezji, co stanowiło nowatorskie podejście w literaturze polskiej.
Awangarda Krakowska, założona w latach 20., wydawała pismo "Zwrotnica". Jej członkowie, w tym Tadeusz Peiper i Julian Przyboś, realizowali program 3xM (miasto, masa, maszyna), wyrażający podziw dla nowoczesności i postępu. Futuryści, działający od 1918 roku, buntowali się przeciwko tradycji i eksperymentowali z formą.
Przykład: Grupy literackie 20 lecia międzywojennego często wydawały własne pisma, jak "Jednodńuwka futurystuw" czy "Nuż w bżuhu" futurystów, które były platformą do prezentacji ich nowatorskich idei.
Cechy poezji dwudziestolecia międzywojennego obejmowały eksperymentowanie z językiem, formą i tematyką, co widać w twórczości wszystkich omawianych grup poetyckich. Każda z nich wnosiła unikalne elementy do literatury polskiej, kształtując jej nowoczesny charakter.
