Podstawy konfiguracji elektronowej
Elektrony w atomie układają się na powłokach elektronowych oznaczanych wielkimi literami K, L, M, N, O, P, Q lub liczbami n = 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7. Każda powłoka zawiera podpowłoki elektronowe oznaczane małymi literami s, p, d, f.
Podpowłoki mają różną pojemność elektronową: s może pomieścić 2 elektrony, p - 6 elektronów, d - 10 elektronów, a f - 14 elektronów. Zapełnianie podpowłok następuje według określonej kolejności: najpierw 1s, potem 2s, 2p, 3s, 3p, 4s, 3d itd.
Schemat klatkowy to graficzny sposób przedstawienia rozmieszczenia elektronów, gdzie używamy strzałek (↑ i ↓) do oznaczenia elektronów. Pojedyncza strzałka (↑) oznacza niesparowany elektron, a dwie przeciwne strzałki (↑↓) oznaczają sparowane elektrony.
Warto zapamiętać! Zgodnie z regułą Hunda, atom w stanie podstawowym dąży do uzyskania maksymalnej liczby elektronów niesparowanych w obrębie tej samej podpowłoki. To dlatego najpierw zapełniamy wszystkie dostępne orbitale pojedynczymi elektronami, a dopiero potem dodajemy drugie elektrony.
Konfigurację elektronową zapisujemy w postaci: nl, gdzie n to numer powłoki elektronowej, l to symbol podpowłoki (s, p, d, f), a w indeksie górnym podajemy liczbę elektronów na danej podpowłoce.