Filozofia średniowiecza to okres w historii myśli filozoficznej trwający od V do XV wieku, który charakteryzował się ścisłym związkiem między filozofią a teologią chrześcijańską.
Główne nurty filozoficzne tego okresu to patrystyka i scholastyka. Patrystyka, rozwijająca się w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, koncentrowała się na łączeniu filozofii antycznej z doktryną chrześcijańską. Najważniejszym przedstawicielem był św. Augustyn, twórca augustynizmu, który głosił prymat wiary nad rozumem i teorię iluminacji. Scholastyka natomiast, reprezentowana głównie przez św. Tomasza z Akwinu (twórcę tomizmu), dążyła do racjonalnego uzasadnienia prawd wiary przy pomocy logiki i filozofii Arystotelesa.
W średniowieczu rozwinęło się wiele istotnych koncepcji filozoficznych, które wpłynęły na późniejszą myśl europejską. Scholastyczny sposób myślenia charakteryzował się systematycznością, precyzją argumentacji i dążeniem do pogodzenia rozumu z wiarą. Filozofowie średniowiecza zajmowali się takimi problemami jak: istnienie Boga, natura duszy, relacja między wiarą a rozumem, uniwersalia (spór o powszechniki). Filozofowie średniowiecza i ich poglądy koncentrowały się głównie wokół pytań teologicznych, ale ich metody rozumowania i argumentacji stały się fundamentem późniejszej filozofii europejskiej. Szczególnie istotne było rozwinięcie logiki i metodologii naukowej, co przyczyniło się do rozwoju uniwersytetów i systematycznego nauczania.
