Metody określania wieku względnego
Wiek względny i bezwzględny skał to dwa kluczowe pojęcia w geologii, które pozwalają na datowanie wydarzeń geologicznych. Wiek względny określa się w odniesieniu do innych skał lub zjawisk, podczas gdy wiek bezwzględny podaje konkretną datę, np. rok 2020.
Metodą stratygraficzną określa się wiek warstw skalnych na podstawie ich ułożenia. Kluczowa w tej metodzie jest zasada superpozycji, która mówi, że w niezaburzonych warstwach skalnych, skały położone głębiej są starsze.
Definition: Zasada superpozycji - w niezaburzonych warstwach skalnych, skały położone niżej są starsze od tych położonych wyżej.
Metoda tektoniczna polega na analizie niezgodności w ułożeniu warstw skalnych. Zgodnie z tą metodą, deformacja skał jest zawsze młodsza od najmłodszej skały, którą obejmuje. Podobnie, intruzje magmowe są młodsze od skał, które przecinają.
Example: Jeśli intruzja magmowa przecina warstwy osadowe, możemy stwierdzić, że jest ona młodsza od tych warstw.
Metoda paleontologiczna opiera się na ustalaniu wieku skał na podstawie skamieniałości i śladów organizmów. Szczególnie ważne są tu skamieniałości przewodnie - organizmy, które żyły geologicznie krótko, wyginęły w swoim czasie i nigdy już się nie pojawiły, a jednocześnie były powszechne.
Vocabulary: Skamieniałości przewodnie - szczątki organizmów, które żyły w określonym, krótkim okresie geologicznym i są charakterystyczne dla danej epoki.
Example: Amonity są skamieniałościami przewodnimi dla ery mezozoicznej, a trylobity dla paleozoiku.
Proces fosylizacji, czyli tworzenia się skamieniałości, jest kluczowy dla metody paleontologicznej. Dzięki niemu możemy badać organizmy, które żyły miliony lat temu.
Datowanie skał fizyka wykorzystuje różne metody, w tym metody izotopowe, które będą omówione w kolejnej części.