Cechy ukształtowania powierzchni Polski
Ukształtowanie powierzchni Polski charakteryzuje się kilkoma istotnymi cechami. Zdecydowana większość kraju 91,3 leży na wysokości poniżej 300 m n.p.m., co świadczy o przewadze terenów nizinnych. Obszary położone między 300 a 1000 m n.p.m. zajmują 8,5% powierzchni, natomiast tereny powyżej 1000 m n.p.m. stanowią zaledwie 0,2% kraju.
Najniżej położonym miejscem w Polsce jest wieś Marzęcino na Żuławach Wiślanych −2,2mp.p.m., podczas gdy najwyższym punktem jest północno-zachodni wierzchołek Rysów w Tatrach 2499mn.p.m..
Na współczesną rzeźbę terenu Polski wpływają różne czynniki, w tym budowa geologiczna, rodzaj skał i ich odporność na procesy zewnętrzne. W południowej części kraju kluczową rolę odegrały ruchy górotwórcze, natomiast północna i środkowa część została ukształtowana głównie przez zlodowacenia.
Highlight: Istotną cechą rzeźby Polski jest jej nachylenie w kierunku północno-zachodnim, co determinuje kierunek przepływu większości polskich rzek.
Charakterystyczną cechą ukształtowania powierzchni Polski jest jej pasowy układ. Wyróżnia się sześć głównych pasów o równoleżnikowym przebiegu: pas pobrzeży, pas pojezierzy, pas nizin, pas wyżyn, pas kotlin oraz pas gór KarpatyiSudety.
Definicja: Pasy ukształtowania powierzchni Polski to równoleżnikowo ułożone obszary o podobnych cechach rzeźby terenu, które tworzą charakterystyczny układ morfologiczny kraju.
