Cechy ukształtowania powierzchni Polski

Ukształtowanie powierzchni Polski charakteryzuje się kilkoma istotnymi cechami. Zdecydowana większość kraju (91,3%) leży na wysokości poniżej 300 m n.p.m., co świadczy o przewadze terenów nizinnych. Obszary położone między 300 a 1000 m n.p.m. zajmują 8,5% powierzchni, natomiast tereny powyżej 1000 m n.p.m. stanowią zaledwie 0,2% kraju.

Najniżej położonym miejscem w Polsce jest wieś Marzęcino na Żuławach Wiślanych (-2,2 m p.p.m.), podczas gdy najwyższym punktem jest północno-zachodni wierzchołek Rysów w Tatrach (2499 m n.p.m.).

Na współczesną rzeźbę terenu Polski wpływają różne czynniki, w tym budowa geologiczna, rodzaj skał i ich odporność na procesy zewnętrzne. W południowej części kraju kluczową rolę odegrały ruchy górotwórcze, natomiast północna i środkowa część została ukształtowana głównie przez zlodowacenia.

Highlight: Istotną cechą rzeźby Polski jest jej nachylenie w kierunku północno-zachodnim, co determinuje kierunek przepływu większości polskich rzek.

Charakterystyczną cechą ukształtowania powierzchni Polski jest jej pasowy układ. Wyróżnia się sześć głównych pasów o równoleżnikowym przebiegu: pas pobrzeży, pas pojezierzy, pas nizin, pas wyżyn, pas kotlin oraz pas gór (Karpaty i Sudety).

Definicja: Pasy ukształtowania powierzchni Polski to równoleżnikowo ułożone obszary o podobnych cechach rzeźby terenu, które tworzą charakterystyczny układ morfologiczny kraju.