Kolonializm w XIX wieku
Kolonializm to proces tworzenia i utrzymywania kolonii, który trwał od XVI do XX wieku. W XIX stuleciu do europejskich mocarstw kolonialnych dołączyły również USA i Japonia. Kolonią nazywano obszar poza Europą zarządzany przez europejskie państwo.
W drugiej połowie XIX wieku nastąpił gwałtowny rozwój imperializmu - dążenia do budowy i utrzymania imperiów. W latach 1880-1914 mocarstwa kolonialne podzieliły między siebie niezajęte jeszcze obszary ziemi, głównie w Afryce. Gdy bezpośrednie podbicie jakiegoś terytorium nie było możliwe, stosowano politykę pośredniego panowania - tak jak w przypadku Chin, które teoretycznie pozostały niepodległe, ale zostały podzielone na strefy wpływów.
Przyczyny kolonializmu były różnorodne. Europejczycy potrzebowali surowców i rynków zbytu dla swoich towarów. Dzięki rewolucji przemysłowej uzyskali przewagę technologiczną i wojskową nad resztą świata. Kolonie dawały też możliwość kariery i zdobycia majątku, a misjonarze chcieli nawracać ludy na chrześcijaństwo.
Ciekawostka! W 1900 roku Imperium Brytyjskie obejmowało niemal czwartą część globu! Na mapach zaznaczano je kolorem czerwonym - do Brytyjczyków należały Indie, Kanada, Australia, Nowa Zelandia, prawie 1/3 Afryki oraz tereny w Ameryce Północnej i Azji.
Negatywne skutki kolonializmu związane były przede wszystkim z rasizmem i poczuciem wyższości Europejczyków. Mieszkańcy kolonii byli traktowani z góry, co budziło ich niechęć, a nawet nienawiść. Imperializm doprowadził też do konfliktów między mocarstwami kolonialnymi, szczególnie gdy nieskolonizowane obszary świata zaczęły się kurczyć pod koniec XIX wieku.