Konflikty okresu zimnej wojny
Rewolucja kubańska (1953-1959) wybuchła jako odpowiedź na dyktatorskie rządy Fulgencia Batisty. Na czele ruchu oporu stanął Fidel Castro, który wraz z Ernesto Che Guevarą prowadził wojnę partyzancką przeciwko siłom rządowym. W 1959 roku rebelianci zdobyli stolicę, zmuszając Batistę do ucieczki, a na Kubie wprowadzono komunizm i nacjonalizację.
Mur berliński stał się najbardziej rozpoznawalnym symbolem podziału Europy podczas zimnej wojny. Wybudowany w latach 60. oddzielał kapitalistyczną Republikę Federalną Niemiec od socjalistycznej Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Upadł 9 listopada 1989 roku, co poprzedziło zjednoczenie Niemiec w następnym roku.
Praska Wiosna była próbą demokratyzacji Czechosłowacji pod przywództwem Aleksandra Dubčeka. Reformy obejmowały zniesienie cenzury, otwarcie granic na Zachód i możliwość tworzenia niezależnych organizacji. Niestety, w nocy z 20 na 21 sierpnia 1968 roku wojska Układu Warszawskiego wkroczyły do kraju w ramach operacji "Dunaj", realizując założenia doktryny Breżniewa, która zakładała interwencję w przypadku zagrożenia systemu socjalistycznego.
💡 Warto zapamiętać, że mimo stłumienia Praskiej Wiosny, Czechosłowacji udało się przekształcić w państwo federacyjne składające się z Czech i Słowacji – był to jedyny trwały sukces tego ruchu reformatorskiego.