Rzeczpospolita Obojga Narodów była wyjątkowym państwem w historii Europy, powstałym w wyniku unii lubelskiej w 1569 roku. Było to państwo dwóch narodów - Polaków i Litwinów, które charakteryzowało się unikatowym systemem politycznym opartym na demokracji szlacheckiej.
System społeczny w Rzeczypospolitej opierał się na podziale stanowym, gdzie dominującą rolę odgrywała szlachta, stanowiąca około 10% społeczeństwa. Stany społeczne w średniowieczu były ściśle zhierarchizowane, obejmując duchowieństwo, szlachtę, mieszczaństwo i chłopów. Szlachta polska dzieliła się na kilka kategorii: magnaterię, szlachtę średnią i szlachtę zagrodową. Każda z tych grup miała różne przywileje i możliwości polityczne, ale wszystkich łączyło prawo do uczestnictwa w sejmikach i elekcji króla.
Parlamentaryzm Rzeczypospolitej szlacheckiej opierał się na trzech głównych filarach: sejmie walnym, sejmikach ziemskich i wolnej elekcji. Szlachta posiadała szereg przywilejów, w tym neminem captivabimus (zakaz aresztowania bez wyroku sądowego) oraz liberum veto (prawo sprzeciwu pojedynczego posła wobec uchwał sejmowych). System ten, choć początkowo innowacyjny i demokratyczny jak na owe czasy, z czasem doprowadził do osłabienia państwa. Demokracja szlachecka charakteryzowała się również tolerancją religijną, co było wyjątkowe w ówczesnej Europie. Mimo swoich wad, system ten pozostawił trwały ślad w polskiej tradycji parlamentarnej i wpłynął na kształtowanie się późniejszej demokracji w Polsce.
