II Rzeczpospolita była państwem wielonarodowościowym, gdzie Polacy stanowili około 69% społeczeństwa.
Struktura narodowościowa II RP charakteryzowała się znaczącą obecnością mniejszości narodowych, które łącznie stanowiły około 31% populacji. Najliczniejszą grupę mniejszościową tworzyli Ukraińcy (około 14%), zamieszkujący głównie tereny wschodnie. Kolejną znaczącą grupą byli Żydzi (około 9%), którzy koncentrowali się w miastach i miasteczkach, szczególnie w centralnej i wschodniej części kraju. Białorusini (około 3,1%) zamieszkiwali głównie województwa północno-wschodnie, natomiast Niemcy (około 2,3%) byli skupieni przede wszystkim w zachodniej części kraju oraz na Pomorzu.
W okresie międzywojennym polityka państwa wobec mniejszości narodowych była zróżnicowana i często zmienna. Mniejszości narodowe w II RP miały zagwarantowane prawa w konstytucji marcowej z 1921 roku, jednak w praktyce ich sytuacja była skomplikowana. Państwo polskie prowadziło politykę asymilacji państwowej, szczególnie wobec mniejszości słowiańskich. W przypadku społeczności żydowskiej występowały problemy z integracją ekonomiczną i kulturową. Niemcy, mimo że stanowili stosunkowo niewielki odsetek populacji, posiadali silną pozycję ekonomiczną i dobrze rozwiniętą sieć instytucji kulturalno-oświatowych. Mapa etniczna Polski z tego okresu pokazuje wyraźne zróżnicowanie regionalne w rozmieszczeniu poszczególnych grup narodowościowych, co było rezultatem długotrwałych procesów historycznych i politycznych, w tym rozbiorów Polski. Ta złożona struktura narodowościowa miała istotny wpływ na życie społeczne, polityczne i gospodarcze II Rzeczypospolitej, stanowiąc zarówno źródło kulturowego bogactwa, jak i potencjalnych konfliktów społecznych.
