Wiosna Ludów we Włoszech i Niemczech
Przebieg Wiosny Ludów we Włoszech koncentrował się wokół idei zjednoczenia kraju. W marcu 1848 roku w północnych regionach wybuchło powstanie przeciwko Austriakom, wspierane przez króla Sardynii Karola Alberta. Jego wojska ponosiły jednak porażki w starciach z Austrią.
Równolegle w Państwie Kościelnym utworzono republikę, która szybko upadła na skutek francuskiej interwencji, przywracającej władzę papieżowi. Mimo że Wiosna Ludów nie przyniosła zjednoczenia Włoch, zasiane wówczas idee zaowocowały kilkanaście lat później.
W Niemczech rewolucja objęła wszystkie państwa. Król Prus Fryderyk Wilhelm IV początkowo zgodził się na wolności obywatelskie i wybory do Zgromadzenia Narodowego. Od jesieni 1848 roku przy pomocy wojska zaczął jednak przywracać swoją pełną władzę, choć ostatecznie nadał Prusom konstytucję gwarantującą podstawowe prawa obywatelskie.
Najważniejszym przejawem dążeń zjednoczeniowych w Niemczech było zwołanie parlamentu we Frankfurcie nad Menem, który opracował konstytucję dla federacyjnego państwa niemieckiego. Pruski król miał zostać jego władcą, ale odmówił przyjęcia korony, co przekreśliło szanse na szybkie zjednoczenie.
💡 Zapamiętaj: Mimo że bezpośrednie skutki Wiosny Ludów w Niemczech i we Włoszech wydawały się niewielkie, to wydarzenia te przygotowały grunt pod późniejsze zjednoczenie obu krajów w drugiej połowie XIX wieku.