Przygotowania do wojny i atak Niemiec na Polskę w 1939 roku

Przygotowania Polski do wojny z Niemcami 1939 rozpoczęły się w marcu 1939 roku, gdy opracowano Plan Operacyjny "Zachód". Zakładał on obronę całej granicy z Niemcami przy wsparciu sojuszników - Francji i Wielkiej Brytanii. Mimo militarnych przeciwwskazań, zdecydowano się bronić linii granicznej o długości 1987 km, co znacząco osłabiło potencjał obronny Polski. Plan przewidywał stopniowe wycofywanie się za linię rzek Narew-Bug-Wisła-San w przypadku niepowodzenia obrony przygranicznej.

Strategia blitzkrieg III Rzeszy Polska opierała się na błyskawicznych uderzeniach jednostek pancernych wspieranych przez lotnictwo. Niemcy skoncentrowali większość swoich sił na granicy z Polską, w tym wszystkie jednostki pancerne i zmotoryzowane oraz połowę lotnictwa. Plan "Fall Weiss" zakładał rozbicie sił polskich w ciągu kilkunastu dni na zachód od Wisły.

Definicja: Blitzkrieg (wojna błyskawiczna) - niemiecka doktryna wojenna zakładająca szybkie zwycięstwo dzięki skoordynowanym atakom wojsk pancernych, lotnictwa i piechoty zmotoryzowanej.

Atak na Westerplatte wrzesień 1939 rozpoczął się o 4:45 ostrzałem z pancernika Schleswig-Holstein. Mimo przewidywań, że placówka wytrzyma tylko kilka godzin, załoga pod dowództwem majora Henryka Sucharskiego broniła się przez siedem dni. Heroiczna obrona Westerplatte stała się symbolem polskiego oporu.

Przykład: Prowokacja gliwicka - 31 sierpnia 1939 Niemcy przeprowadzili upozorowany atak na radiostację w Gliwicach, który posłużył jako pretekst do rozpoczęcia wojny. Na miejscu pozostawiono ciała więźniów obozów koncentracyjnych przebrane w polskie mundury.

Wojna w Afryce i Bitwa o Atlantyk

We wrześniu 1940 roku Włosi rozpoczęli ofensywę przeciwko brytyjskim posiadłościom w Afryce. Brytyjczycy nie tylko powstrzymali włoskie natarcie, ale przeszli do kontrofensywy, zajmując Cyrenajkę wraz z portem w Tobruku. Na początku 1941 roku do Afryki przybył niemiecki Afrika Korps pod dowództwem generała Erwina Rommla.

Przykład: Taktyka "wilczych stad" stosowana przez niemieckie U-booty polegała na skoordynowanych atakach grup okrętów podwodnych na alianckie konwoje.

Równolegle toczyła się Bitwa o Atlantyk (wrzesień 1939 - maj 1945), w której niemieckie U-booty próbowały odciąć Wielką Brytanię od dostaw ze Stanów Zjednoczonych. Przełom nastąpił w 1943 roku dzięki wprowadzeniu nowych technologii przez aliantów: radarów, sonarów i bomb głębinowych.

Na Dalekim Wschodzie sytuację zmieniło przystąpienie Japonii do paktu trzech (wrzesień 1940). Po wprowadzeniu przez USA embarga na dostawy ropy naftowej, Japonia rozpoczęła ekspansję na Pacyfiku w celu zdobycia nowych źródeł surowców.

Wojna na Pacyfiku i Kapitulacja Japonii

Wojna na Pacyfiku w latach 1943-1945 charakteryzowała się serią krwawych walk o strategiczne wyspy. Amerykanie przyjęli skuteczną strategię "żabich skoków", polegającą na selektywnym zdobywaniu kluczowych wysp i tworzeniu na nich baz lotniczych.

Przykład: Taktyka "żabich skoków" pozwalała omijać silnie bronione japońskie bazy, które następnie neutralizowano poprzez naloty lotnicze. Przykładem skuteczności tej strategii było zdobycie Marianów w 1944 roku.

Japończycy wprowadzili desperacką taktykę kamikaze - pilotów-samobójców uderzających w alianckie okręty. Mimo to, systematyczne postępy amerykańskich sił, zwłaszcza podczas walk o Iwo Jimę (luty-marzec 1945) i Okinawę (kwiecień 1945), przybliżały klęskę Japonii.

Decydującym ciosem było zrzucenie bomb atomowych na Hiroszimę (6 sierpnia 1945) i Nagasaki (9 sierpnia 1945). Te bezprecedensowe ataki, które spowodowały ogromne zniszczenia i ofiary, zmusiły cesarza Hirohito do ogłoszenia kapitulacji. Oficjalne zakończenie II wojny światowej nastąpiło 2 września 1945 roku, gdy na pokładzie pancernika Missouri japoński minister spraw zagranicznych Mamoru Shigemitsu podpisał akt kapitulacji.

Ważne: Użycie broni atomowej przeciwko Japonii było pierwszym i jedynym przypadkiem wykorzystania broni jądrowej w działaniach wojennych w historii ludzkości.