Demokracja szlachecka i jej cechy
Demokracja szlachecka w Polsce była ustrojem, gdzie szlachta miała ogromne prawa polityczne. Zaczęła się kształtować od przywileju koszyckiego w 1374 roku, a zakończyła przywilejem "Nihil novi" w 1505 roku.
Szlachta dzieliła się na różne grupy: magnaterię (najbogatszą, mieszkającą w pałacach), szlachtę średnią (posiadającą kilkanaście wiosek), szlachtę zagrodową (mającą tylko własne gospodarstwo) oraz gołotę (która straciła majątek). Każdy szlachcic, niezależnie od majątku, miał takie same prawa polityczne!
Jedną z najbardziej znanych zasad demokracji szlacheckiej było liberum veto ("wolne, nie pozwalam"). Wystarczyło, że jeden poseł wykrzyknął "veto", a cała ustawa przepadała. Często posłowie byli przekupywani przez magnatów lub obce państwa, co z czasem stało się wadą tego systemu.
💡 Ciekawostka: Rzeczpospolita była nazywana "państwem bez stosów", ponieważ panowała tam wyjątkowa tolerancja religijna - nikogo nie prześladowano ani nie palono za wiarę. Mieszkali tu razem luteranie, kalwini, prawosławni, wyznawcy judaizmu i muzułmanie.