Demokracja szlachecka i jej cechy
Demokracja szlachecka to specjalny ustrój polityczny, który dawał szlachcie prawo głosu w sprawach państwowych. Rozwinął się on pod koniec XV wieku, najpierw w Królestwie Polskim, a potem w Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
W Polsce istniały różne grupy szlachty: magnateria (najbogatsza, posiadająca pałace i ogromne majątki), szlachta średnia (właściciele kilkunastu wiosek i dworków), szlachta zagrodowa (mająca tylko własne gospodarstwo) oraz gołota (szlachta bez majątku).
Szlachta otrzymywała specjalne przywileje szlacheckie, począwszy od przywileju koszyckiego w 1374 roku, aż po "Nihil novi" w 1505 roku. Jednym z najbardziej znanych elementów demokracji szlacheckiej było liberum veto - prawo pojedynczego posła do zerwania obrad sejmu i odrzucenia ustawy poprzez wykrzyknienie "veto".
Czy wiesz? Polska była nazywana "państwem bez stosów", ponieważ panowała w niej wyjątkowa tolerancja religijna. Obok katolików żyli tu luteranie, kalwini, prawosławni, wyznawcy judaizmu i muzułmanie, a także Bracia Polscy, którzy głosili kontrowersyjne na owe czasy poglądy.