Filozofia starożytna stanowi fundament europejskiej myśli i kultury, kształtując sposób myślenia przez tysiąclecia.
Starogrecka i rzymska filozofia kluczowe postacie to przede wszystkim wielcy myśliciele, którzy położyli podwaliny pod rozwój filozofii. Sokrates wprowadził metodę dialogu i dociekania prawdy poprzez zadawanie pytań. Platon, jego uczeń, stworzył teorię idei i założył Akademię - pierwszą szkołę filozoficzną. Arystoteles, który uczył się od Platona, rozwinął logikę i metodologię nauki, badając świat w sposób systematyczny i racjonalny. W okresie hellenistycznym powstały nowe kierunki: stoicyzm, epikureizm i sceptycyzm.
Charakterystyka epoki starożytności i Biblii obejmuje okres od powstania pierwszych cywilizacji do upadku Cesarstwa Rzymskiego. Jest to czas kształtowania się podstawowych pojęć filozoficznych, rozwoju literatury i sztuki oraz powstawania wielkich systemów religijnych. Biblia, jako dzieło o fundamentalnym znaczeniu dla kultury, łączy w sobie elementy historyczne, literackie i filozoficzne. Filozoficzne szkoły w starożytnym Rzymie kontynuowały i rozwijały greckie tradycje myślowe. Szczególnie popularne były stoicyzm (reprezentowany przez Senekę i Marka Aureliusza) oraz epikureizm (którego idee przekazał Lukrecjusz). Rzymianie wnieśli do filozofii praktyczne podejście, koncentrując się na etyce i polityce. Cyceron zasłynął jako popularyzator filozofii greckiej, przedstawiając ją w przystępnej formie łacińskiej. W okresie cesarstwa rozwinęła się filozofia neoplatońska, łącząca elementy mistyczne z racjonalnym myśleniem greckim.
