Epoka baroku przyniosła znaczące zmiany w kulturze i sztuce europejskiej, wprowadzając nowe spojrzenie na literaturę i filozofię.
Literatura baroku charakteryzowała się bogactwem form i tematów, gdzie dominowały utwory religijne, miłosne i patriotyczne. Wśród znanych utworów barokowych szczególne miejsce zajmują dzieła Jana Andrzeja Morsztyna, Daniela Naborowskiego i Wacława Potockiego. Polskie utwory barokowe często poruszały tematykę vanitas, przemijania i nietrwałości życia. W tym okresie powstały także znaczące utwory literackie o charakterze dworskim i sarmackim, które odzwierciedlały ówczesną kulturę szlachecką.
Filozofia baroku rozwijała się w dwóch głównych nurtach. Pierwszy, reprezentowany przez Kartezjusza, opierał się na racjonalizmie i metodycznym wątpieniu. Drugi nurt, którego przedstawicielem był Blaise Pascal, koncentrował się na duchowości i poszukiwaniu prawdy poprzez wiarę. Motywy baroku w literaturze często nawiązywały do przeciwieństw: życia i śmierci, miłości i nienawiści, światła i ciemności. Literatura baroku w Polsce rozwijała się pod silnym wpływem kultury sarmackiej, co widoczne jest w twórczości takich poetów jak Mikołaj Sęp Szarzyński czy Zbigniew Morsztyn. Charakterystyczne dla tej epoki było także wykorzystanie konceptu, czyli nieoczekiwanego połączenia przeciwstawnych pojęć, oraz rozbudowanej metaforyki. Motywy w baroku często nawiązywały do teatralności życia, nieuchronności śmierci oraz marności doczesnego świata, co stanowiło odzwierciedlenie niepokojów epoki i jej złożonego charakteru.
