Barok okres historii sztuki i literatury to niezwykle bogaty i złożony czas w kulturze europejskiej, trwający od końca XVI do połowy XVIII wieku. W tym okresie sztuka i literatura charakteryzowały się niezwykłą dekoracyjnością, dynamiką i teatralnością. Twórcy baroku dążyli do wywołania silnych emocji u odbiorców poprzez kontrasty, przepych i dramatyzm.

Cechy charakterystyczne poezji barokowej obejmowały przede wszystkim konceptyzm, czyli budowanie utworów wokół zaskakujących pomysłów i skojarzeń. Poeci barokowi chętnie stosowali rozbudowane metafory, paradoksy i antynomie. Często poruszali tematy przemijania, śmierci, miłości i religii. Szczególnie ważne były motywy vanitas (marności życia doczesnego) oraz memento mori (pamiętaj o śmierci). Literatura tego okresu odzwierciedlała także niepokoje epoki - wojny, epidemie i konflikty religijne.

Znaczenie sarmatyzmu w polskiej kulturze było fundamentalne dla kształtowania się polskiej tożsamości narodowej. Sarmatyzm, jako ideologia szlachecka, wpłynął na wszystkie dziedziny życia - od sztuki i literatury po obyczaje i modę. Szlachta polska wierzyła w swoje pochodzenie od starożytnych Sarmatów, co przekładało się na specyficzny styl życia łączący elementy wschodnie z zachodnimi. W literaturze sarmatyzm przejawiał się poprzez utwory opiewające cnoty rycerskie, życie ziemiańskie oraz przywiązanie do tradycji i religii katolickiej. Charakterystyczne dla tego nurtu były także pamiętniki, silva rerum (księgi domowe) oraz poezja okolicznościowa, które stanowią dziś bezcenne źródło wiedzy o kulturze staropolskiej.