Dwudziestolecie międzywojenne (1918-1939)

Dwudziestolecie międzywojenne to okres w historii Polski między dwiema wojnami światowymi, trwający od 1918 do 1939 roku. Był to czas po odzyskaniu niepodległości przez Polskę po 123 latach zaborów. Charakteryzował się on wieloma ważnymi wydarzeniami i zjawiskami w sferze kultury, literatury i życia społecznego.

W literaturze tego okresu można wyróżnić kilka głównych nurtów i grup poetyckich. Do najważniejszych należały Skamander, Awangarda Krakowska, futuryści i ekspresjoniści. W prozie dominowały tematy społeczne oraz problemy związane z budową nowego, niepodległego państwa.

Highlight: Odzyskanie niepodległości po 123 latach niewoli było kluczowym wydarzeniem, które wpłynęło na całokształt życia w dwudziestoleciu międzywojennym.

Pod koniec tego okresu nasiliły się nastroje katastroficzne, związane z przeczuciem nadchodzącej wojny i upadku dotychczasowego świata. Pojawiły się również kryzysy ekonomiczne oraz rozwój totalitaryzmu w Europie.

Definicja: Państwa totalitarne to takie, w których jednostka jest podporządkowana interesom państwa, a dobro kraju jest nadrzędnym celem. Charakteryzują się one brakiem opozycji, demokratycznych wyborów oraz ingerencją w życie prywatne obywateli.

W literaturze tego okresu wyróżniali się tacy twórcy jak Witold Gombrowicz czy Konstanty Ildefons Gałczyński, którzy reprezentowali nurt groteskowy i prześmiewczy. Warto również wspomnieć o Brunonie Schulzu i Stanisławie Ignacym Witkiewiczu (Witkacym), którzy tworzyli w nurcie awangardowym.

Dwudziestolecie międzywojenne to okres niezwykle bogaty w wydarzenia i zjawiska kulturowe, które do dziś mają wpływ na polską literaturę i sztukę.