Oświecenie było przełomowym okresem w historii Europy i Polski, który przyniósł fundamentalne zmiany w sposobie myślenia i organizacji społeczeństwa.
Początek oświecenia w Polsce datuje się na lata 40. XVIII wieku, choć główne idee oświecenia dotarły do nas nieco później niż w Europie Zachodniej. Do najważniejszych cech oświecenia należały: racjonalizm, empiryzm oraz wiara w postęp i potęgę ludzkiego rozumu. W Polsce okres ten charakteryzował się intensywnymi reformami edukacji, rozwojem literatury oraz próbami modernizacji państwa. Twórcy oświecenia w Polsce, tacy jak Stanisław Konarski, Hugo Kołłątaj czy Stanisław Staszic, koncentrowali się na reformach społecznych i edukacyjnych.
Filozofia oświecenia opierała się na kilku fundamentalnych zasadach. Nurty filozoficzne oświecenia podkreślały znaczenie rozumu jako głównego narzędzia poznania rzeczywistości. Filozofowie oświecenia i ich poglądy koncentrowały się na krytyce dotychczasowego porządku społecznego, dążeniu do reform oraz propagowaniu wiedzy i nauki. W kontekście europejskim, oświecenie przyniosło znaczące zmiany polityczne, czego najlepszym przykładem była rewolucja francuska. Ramy czasowe oświecenia w Europie to okres od końca XVII wieku do końca XVIII wieku, przy czym w różnych krajach proces ten przebiegał w nieco odmiennym tempie. Szczególnie istotne było hasło rewolucji francuskiej "wolność, równość, braterstwo", które wpłynęło na kształtowanie się nowoczesnych społeczeństw. Porównując amerykańską wojnę o niepodległość z rewolucją francuską, można dostrzec wspólne dążenie do wolności i samostanowienia, choć realizowane w odmienny sposób i w różnych kontekstach społeczno-politycznych.
