Grupy poetyckie i awangardowe w dwudziestoleciu międzywojennym
W dwudziestoleciu międzywojennym powstało wiele grup poetyckich i awangardowych, które kształtowały oblicze polskiej literatury. Oprócz Skamandra, ważną rolę odegrali futuryści, za których twórcę uważa się włoskiego pisarza Marinettiego. W Polsce reprezentowali ten nurt m.in. Bruno Jasieński i Tytus Czyżewski. Futuryści postulowali zwracanie się ku przyszłości, odrzucanie kultury, historii i tradycji oraz brak ograniczeń dla poezji.
Przykład: Plakat "Nuż w bżuhu" futurystów był manifestem odrzucenia tradycyjnej ortografii i konwencji językowych.
Awangarda Krakowska, założona przez Tadeusza Peipera, fascynowała się postępem cywilizacyjnym, co wyrażało się w haśle "Miasto - Masa - Maszyna". Grupa ta postulowała używanie odpowiednich środków literackich, szczególnie metafory, oraz zasadę "minimum słów, maksimum przekazu".
Żagary (1931-1934) to grupa złożona ze studentów Uniwersytetu Wileńskiego, która, podobnie jak przedstawiciele Awangardy, doceniała znaczenie symbolu i metafory. Tworzyli oni teksty katastroficzne, przepełnione niepokojem. Jednym z członków tej grupy był Czesław Miłosz.
Highlight: Katastrofizm dwudziestolecia międzywojennego znalazł swój wyraz w twórczości grupy Żagary, której członkowie wyrażali niepokój i pesymistyczne wizje przyszłości.
Kwadryga, nazywana inaczej "drugą Awangardą", działała na terenie Warszawy i została założona przez Ryszarda Dobrowolskiego. Grupa ta krytykowała inne formacje poetyckie i tradycje epoki, pochwalając bezprogramowość i wolność twórczą.
Każda z tych grup wydawała własne czasopisma literackie, które stanowiły platformę do prezentacji ich twórczości i poglądów artystycznych.
