"Ferdydurke" to jedno z najważniejszych dzieł w dorobku Witolda Gombrowicza, które w mistrzowski sposób przedstawia groteskową wizję rzeczywistości i dojrzewania. Powieść, opublikowana w 1937 roku, stanowi kompleksową krytykę społeczeństwa i kultury poprzez pryzmat groteski.
W utworze główny bohater, Józio, zostaje cofnięty do okresu szkolnego przez tajemniczego profesora Pimkę. Podczas swojej podróży przez 3 środowiska w Ferdydurke - szkołę, dwór ziemiański i nowoczesne mieszczaństwo - doświadcza różnych form niedojrzałości i "przyprawiania gęby". Groteskowy obraz świata Ferdydurke ujawnia się poprzez absurdalne sytuacje, przerysowane postacie i językowe eksperymenty, jak słynne "upupienie" czy "łydka". Groteska w Ferdydurke pełni funkcję narzędzia demaskatorskiego, obnażającego sztuczność form społecznych i kulturowych.
Cechy twórczości Gombrowicza widoczne w "Ferdydurke" to przede wszystkim: krytyczny stosunek do tradycji, eksperymentalna forma, autoironia i obsesyjne zajmowanie się tematem dojrzałości oraz formy. Warto zauważyć, że Witold Gombrowicz w swoim życiu prywatnym również walczył z narzucanymi formami i konwenansami, co znajduje odzwierciedlenie w jego twórczości. Powieść zawiera liczne przykłady groteski, od pojedynczych scen (jak lekcja polskiego czy pojedynek na miny) po całościową konstrukcję świata przedstawionego. Dzieło to stanowi również doskonały materiał do analizy podczas przygotowań do matury, gdzie często pojawia się jako temat rozprawek i zagadnień egzaminacyjnych.
