Mit o Syzyfie - streszczenie
Syzyf był królem Koryntu, często zapraszanym na uczty olimpijskie. Jego głównym przewinieniem było zdradenie tajemnego sekretu Zeusa, za co bóg posłał po niego Tanatosa - bożka śmierci. Sprytny Syzyf przechytrzył jednak Tanatosa, zakuwając go w kajdany i zamykając w piwnicy.
Uwięzienie boga śmierci spowodowało, że ludzie przestali umierać, co szybko zauważył Hades. Wskutek jego skargi Zeus wysłał Aresa, by uwolnił Tanatosa. Pierwszą ofiarą uwolnionego bożka miał być właśnie Syzyf. Przed śmiercią władca poprosił żonę, by nie chowała jego ciała zgodnie z greckimi zwyczajami pogrzebowymi.
💡 Ciekawostka: W mitologii greckiej niepochowanie ciała uniemożliwiało duszy przejście do podziemi, co Syzyf sprytnie wykorzystał jako wymówkę do powrotu na ziemię.
Dzięki temu jego dusza błąkała się po świecie, a on sam dotarł do Plutona (Hadesa), któremu opowiedział, że żona nie wyprawiła mu pogrzebu. Władca podziemi pozwolił mu wrócić na ziemię, by ukarać małżonkę, jednak Syzyf nie dotrzymał obietnicy powrotu. Przez pewien czas bogowie o nim zapomnieli, ale ostatecznie Tanatos zabrał go do Hadesu.
Za karę Syzyf musiał wtaczać ciężki kamień na wysoką górę z obietnicą, że odzyska życie, gdy ukończy zadanie. Głaz jednak za każdym razem staczał się w dół, skazując Syzyfa na wieczne, bezsensowne powtarzanie tej samej pracy - stąd określenie "syzyfowa praca" na określenie bezcelowego wysiłku.