Kierunki artystyczne i twórcy epoki
Ekspresjonizm łac.expressio−wyraz˙anie to nurt, w którym dzieło miało być świadectwem indywidualnego odczuwania artysty. W literaturze ekspresjonistycznej dominują emocjonalnie nacechowane wyrazy, dynamiczne czasowniki, hiperbole i kontrasty. Malarstwo ekspresjonistyczne charakteryzuje deformacja, ostre kontury i silne oddziaływanie na emocje odbiorcy, czego najsłynniejszym przykładem jest "Krzyk" Edwarda Muncha.
Jan Kasprowicz, jeden z najważniejszych poetów epoki, przeszedł w swojej twórczości trzy wyraźne etapy. W okresie społecznym występował jako rzecznik skrzywdzonych, co widać w cyklu "Z chałupy". W fazie buntowniczej tworzył dzieła pełne ekspresjonizmu i symbolizmu, jak "Krzak dzikiej róży" czy katastroficzna wizja "Dies irae". Ostatni, etap franciszkański, to czas pogodzenia się z Bogiem i światem, wyrażony w "Księdze ubogich".
Leopold Staff, kolejna kluczowa postać Młodej Polski, w swoich utworach poruszał różnorodną tematykę. W "Deszczu jesiennym" stworzył impresjonistyczny, melancholijny obraz typowy dla dekadentyzmu. Z kolei w "Kowalu" nawiązał do nietzscheańskiej koncepcji nadczłowieka, wzywając do kształtowania własnej siły duchowej. "Wysokie drzewa" to już zwrot ku klasycyzmowi i harmonii z naturą.
💡 Warto zapamiętać, że artyści Młodej Polski często przechodzili przez różne fazy twórczości - od buntu i pesymizmu do akceptacji i harmonii!
W obu przypadkach widać, jak twórcy Młodej Polski przechodzili przez podobne etapy - od buntu, przez pesymizm, po ostateczne pogodzenie się z życiem i odnalezienie w nim sensu. Ta ewolucja odzwierciedla szerszy proces zachodzący w całej epoce.