Średniowiecze znaczenie epoki i ramy czasowe to okres w historii Europy trwający od V do XV wieku. Ten tysiącletni okres rozpoczął się upadkiem Cesarstwa Zachodniorzymskiego w 476 roku i zakończył się wraz z odkryciem Ameryki przez Krzysztofa Kolumba w 1492 roku. Była to epoka, w której życie społeczne, kulturalne i polityczne koncentrowało się wokół religii chrześcijańskiej.

Teocentryzm i dualizm w kulturze średniowiecza były głównymi cechami charakterystycznymi tego okresu. Teocentryzm oznaczał, że Bóg znajdował się w centrum wszystkich aspektów życia - od sztuki po naukę. Dualizm przejawiał się w postrzeganiu świata jako walki między dobrem a złem, duchem a materią, niebem a ziemią. W sztuce średniowiecznej dominowały motywy religijne, a architektura była zdominowana przez monumentalne katedry gotyckie, które miały symbolizować potęgę Boga i Kościoła.

Filozofia średniowieczna augustynizm i tomizm stanowiły dwa główne nurty myśli filozoficznej tego okresu. Augustynizm, wywodzący się od św. Augustyna, podkreślał prymat wiary nad rozumem i koncentrował się na duchowym wymiarze życia. Tomizm, stworzony przez św. Tomasza z Akwinu, próbował pogodzić wiarę z rozumem, wykorzystując filozofię Arystotelesa. Oba te nurty miały ogromny wpływ na rozwój edukacji w średniowiecznych uniwersytetach, które stały się centrami nauki i kultury. System feudalny, charakterystyczny dla tego okresu, opierał się na hierarchicznej strukturze społecznej, gdzie władza i ziemia były skoncentrowane w rękach możnowładców i Kościoła, podczas gdy większość społeczeństwa stanowili chłopi pracujący na roli.