Romantyzm to kluczowa epoka w historii literatury polskiej, która ukształtowała narodową tożsamość i kulturę.
Ramy czasowe romantyzmu w Polsce obejmują okres od 1822 roku (wydanie "Ballad i romansów" Adama Mickiewicza) do 1863 roku (upadek powstania styczniowego). Początek romantyzmu w Polsce był ściśle związany z działalnością młodych twórców, szczególnie środowiska wileńskiego. Nazwa epoki wywodzi się od średniowiecznego określenia "romance" oznaczającego utwory pisane w językach romańskich, przeciwstawiające się łacinie.
Cechy romantyzmu to przede wszystkim indywidualizm, uczuciowość, irracjonalizm oraz bunt przeciwko klasycystycznym regułom. Literatura romantyzmu charakteryzowała się zainteresowaniem folklorem, historią narodową i metafizyką. Główne idee romantyzmu obejmowały walkę o wolność narodową, mesjanizm oraz przekonanie o szczególnej roli poety w społeczeństwie. Najwybitniejsi polscy twórcy epoki romantyzmu to Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki i Zygmunt Krasiński, których dzieła do dziś stanowią kanon literatury polskiej. Cechy bohatera romantycznego to indywidualizm, buntowniczość, gotowość do poświęceń dla ojczyzny oraz przeżywanie silnych uczuć. Adam Mickiewicz - najważniejsze informacje dotyczą jego roli jako wieszcza narodowego, autora "Pana Tadeusza", "Dziadów" oraz licznych ballad i sonetów. Romantyzm w Polsce miał szczególne znaczenie ze względu na kontekst historyczny - utratę niepodległości i kolejne powstania narodowe. Epoka ta wywarła ogromny wpływ na późniejszą literaturę i sztukę polską, kształtując wzorce patriotyzmu i postawy społeczne na kolejne pokolenia.
