Funkcje homograficzne i wymierne
Funkcja homograficzna ma postać y=Cx+DAx+B (postać ogólna) lub y=x−pa+q (postać kanoniczna). Jej dziedziną są wszystkie liczby rzeczywiste oprócz wartości, dla których mianownik wynosi zero $x \neq p$. Funkcja przecina oś OX w punkcie (A−B,0), a oś OY w punkcie (0,DB).
Przekształcanie funkcji homograficznej z postaci ogólnej do kanonicznej wymaga algebraicznych przekształceń. Na przykład: f(x)=x−1−2x+1 można zapisać jako f(x)=−2−x−11, co daje nam postać kanoniczną. Podobnie, funkcję g(x)=−x−25x−6 możemy przekształcić do postaci g(x)=−5+x+216.
Funkcja wymierna to ogólniejsze pojęcie - to iloraz dwóch wielomianów: y=H2(x)H1(x), gdzie H2(x)=0. Jej dziedziną są wszystkie liczby rzeczywiste z wyjątkiem tych, dla których mianownik się zeruje. Analizując funkcje wymierne, często musimy badać wartości parametrów, dla których funkcja spełnia określone warunki.
Wskazówka: Przy rozwiązywaniu problemów z funkcjami wymiernymi zawsze najpierw sprawdź, dla jakich wartości argumentu mianownik jest równy zero - te wartości będą wyłączone z dziedziny funkcji!
Analiza znaku funkcji wymiernej jest kluczowa przy rozwiązywaniu nierówności. Na przykład, dla wyrażenia x+216>0 musimy zbadać, dla jakich wartości x ułamek przyjmuje wartości dodatnie, co zależy od znaku licznika i mianownika.