Funkcje kwadratowe stanowią fundamentalny element matematyki, pozwalający na modelowanie wielu zjawisk w świecie rzeczywistym. Wzór funkcji kwadratowej może być przedstawiony w różnych postaciach, z których najważniejsze to postać ogólna funkcji kwadratowej (ax² + bx + c) oraz postać kanoniczna funkcji kwadratowej (a(x-p)² + q).
Wyznaczanie wzoru funkcji kwadratowej może odbywać się na kilka sposobów, w zależności od dostępnych informacji. Gdy znamy współrzędne wierzchołka paraboli (p,q) oraz punkt należący do wykresu, możemy wykorzystać postać kanoniczną funkcji kwadratowej. Współczynnik a w funkcji kwadratowej wyznaczamy wtedy poprzez podstawienie znanych punktów do wzoru. Jeśli dysponujemy trzema punktami należącymi do wykresu, stosujemy układ równań. Wyznaczanie wzoru funkcji kwadratowej na podstawie wykresu wymaga odczytania współrzędnych wierzchołka oraz dodatkowego punktu.
Istotnym aspektem analizy funkcji kwadratowej jest znajdowanie jej wartości ekstremalnych. Najmniejsza i największa wartość funkcji kwadratowej zależy od współczynnika a oraz położenia wierzchołka paraboli. Gdy a > 0, wierzchołek wyznacza minimum funkcji, a gdy a < 0 - maksimum. Najmniejsza i największa wartość funkcji w przedziale wymaga porównania wartości funkcji w wierzchołku (jeśli należy do przedziału) oraz na krańcach przedziału. Warto pamiętać, że współczynnik b w funkcji kwadratowej wpływa na przesunięcie paraboli w poziomie, podczas gdy parametr c określa przesunięcie w pionie. Znajomość tych zależności pozwala na pełne zrozumienie zachowania funkcji kwadratowej i jej wykresu funkcji kwadratowej.