Stała i Stopień Dysocjacji - Podstawowe Pojęcia i Zależności
Stopień dysocjacji elektrolitycznej jest jednym z najważniejszych parametrów opisujących zachowanie elektrolitów w roztworach wodnych. Określa on stosunek liczby cząsteczek, które uległy dysocjacji, do całkowitej liczby cząsteczek wprowadzonych do roztworu. Od czego zależy stopień dysocjacji jest kluczowym zagadnieniem w zrozumieniu procesów zachodzących w roztworach.
W przypadku dysocjacji kwasów, zasad i soli, stopień dysocjacji α wyrażamy wzorem: α = nzdys/nwprow, gdzie nzdys to liczba moli cząsteczek zdysocjowanych, a nwprow to całkowita liczba moli cząsteczek wprowadzonych do roztworu. Stałą dysocjacji K dla słabych elektrolitów możemy wyrazić poprzez zależność K = α²C, gdzie C jest stężeniem początkowym elektrolitu.
Definicja: Stała dysocjacji jest wielkością charakterystyczną dla danego elektrolitu w określonej temperaturze i określa równowagę między formą zdysocjowaną a niezdysocjowaną elektrolitu w roztworze.
Dla roztworów wodnych szczególnie istotne jest zrozumienie równowagi jonowej. W czystej wodzie zachodzi autodysocjacja, gdzie H+ = OH− = 10⁻⁷ mol/dm³. W roztworach kwasowych H+ > OH−, natomiast w zasadowych OH− > H+. pH roztworu możemy obliczyć ze wzoru pH = -logH+, a pOH = -logOH−, przy czym zawsze pH + pOH = 14.