Kryzys demokracji w Europie w okresie międzywojennym był złożonym zjawiskiem, które doprowadziło do fundamentalnych zmian w strukturze politycznej kontynentu. W latach 20. i 30. XX wieku Europa doświadczyła głębokiego kryzysu demokracji parlamentarnej, który manifestował się poprzez wzrost popularności ruchów autorytarnych i totalitarnych.

Główne przyczyny kryzysu demokracji w dwudziestoleciu międzywojennym obejmowały problemy gospodarcze wywołane Wielkim Kryzysem, niezadowolenie społeczne z nieskuteczności systemów demokratycznych oraz rosnące poparcie dla radykalnych ideologii. We Włoszech faszyzm pod przywództwem Benito Mussoliniego wprowadził system jednopartyjny i kult jednostki. W Niemczech nazizm (narodowy socjalizm) doprowadził do powstania zbrodniczego reżimu Adolfa Hitlera. Cechy nazizmu obejmowały skrajny nacjonalizm, rasizm, antysemityzm i totalitarną kontrolę nad społeczeństwem. Założenia nazizmu opierały się na teorii wyższości rasy aryjskiej, potrzebie zdobycia "przestrzeni życiowej" (Lebensraum) oraz eliminacji "niepożądanych" grup społecznych.

Przejawy kryzysu demokracji w Niemczech były szczególnie widoczne w okresie Republiki Weimarskiej, gdy ekstremistyczne partie zyskiwały coraz większe poparcie. Skutki nazizmu okazały się tragiczne - doprowadziły do II wojny światowej, Holokaustu i śmierci milionów ludzi. W Polsce kryzys demokracji parlamentarnej przejawił się poprzez przewrót majowy i ustanowienie rządów sanacyjnych. Przejawy kryzysu demokracji we Włoszech obejmowały stopniową eliminację opozycji politycznej i utworzenie państwa totalitarnego. Okres międzywojenny pokazał, jak kruche mogą być demokratyczne instytucje w obliczu kryzysów społeczno-gospodarczych i politycznych.