Sztuka wczesnochrześcijańska rozwijała się w pierwszych wiekach naszej ery jako wyraz nowej religii i jej wartości duchowych.
Sztuka wczesnochrześcijańska ramy czasowe obejmują okres od I do V wieku n.e., kiedy to pierwsi chrześcijanie tworzyli swoje miejsca kultu w katakumbach - podziemnych korytarzach służących jako cmentarze i miejsca spotkań. W tych mrocznych przestrzeniach powstawały pierwsze dzieła sztuki chrześcijańskiej, wykorzystujące symbolikę zrozumiałą dla wtajemniczonych wyznawców. Popularne były przedstawienia ryby (ICHTHYS), baranka, gołębicy czy dobrego pasterza. Cubiculum - małe pomieszczenia w katakumbach - zdobiono freskami o tematyce biblijnej.
Architektura wczesnochrześcijańska znalazła swój najpełniejszy wyraz w formie bazyliki - typu budowli przejętej z architektury rzymskiej i zaadaptowanej do potrzeb liturgii. Bazylika wczesnochrześcijańska cechy to przede wszystkim podłużny plan z nawą główną i bocznymi, półkolista apsyda oraz bogato zdobione wnętrze. Najważniejszym przykładem jest wczesnochrześcijańska bazylika św. Piotra w Rzymie. Warto zaznaczyć różnicę między bazyliką a bazyliką mniejszą - ta druga to tytuł honorowy nadawany niektórym kościołom. Bazyliki w Polsce stanowią ważne świadectwo rozwoju architektury sakralnej, choć powstały w późniejszym okresie. Katedra a bazylika to dwa różne pojęcia - katedra jest głównym kościołem diecezji i siedzibą biskupa, podczas gdy bazylika to określony typ architektoniczny lub tytuł honorowy.