Główne cechy epoki baroku

Barok był dominującym nurtem w kulturze europejskiej od końca XVI do XVIII wieku. Charakteryzował się dynamiką, przepychem i bogactwem form artystycznych. Nurty myślowe w epoce baroku obejmowały racjonalizm, który zakładał, że wiedzę można zdobyć jedynie poprzez rozum, oraz empiryzm, który opierał się na poznawaniu świata poprzez zmysły i doświadczenie.

Definicja: Termin "barok" pochodzi od portugalskiego słowa "barroco", oznaczającego perłę o nieregularnym kształcie.

Sztuka barokowa i jej innowacje były widoczne w architekturze i malarstwie. Cechowały się monumentalizmem, licznymi zdobieniami, polichromią i zaburzeniem zasady renesansowej harmonii. Artyści barokowi dążyli do syntezy przeciwieństw i wprowadzenia efektownego ruchu, co stanowiło innowacyjne przetworzenie tradycji humanistycznej.

Przykład: Apoteoza św. Ignacego autorstwa Andrea Pozzo oraz Fara Poznańska są doskonałymi przykładami architektury barokowej.

W epoce baroku nastąpił również przełomowy rozwój nauk przyrodniczych. Jednym z wybitnych naukowców tego okresu był Isaac Newton, który sformułował prawo powszechnego ciążenia i trzy fundamentalne zasady dynamiki.

Highlight: Barok charakteryzował się wariabilizmem - tendencją do oryginalności i unikania kopiowania, co prowadziło do rozwoju różnorodnych stylów architektonicznych.