Oświecenie to kluczowa epoka w historii Europy i Polski, która przyniosła fundamentalne zmiany w sposobie myślenia i postrzegania świata.
Ramy czasowe oświecenia w Europie obejmują okres od końca XVII wieku do końca XVIII wieku, przy czym za symboliczny początek oświecenia w Europie przyjmuje się rok 1688 (Chwalebna Rewolucja w Anglii). W Polsce epoka ta rozpoczęła się później - początek oświecenia w Polsce datuje się na lata 30. XVIII wieku, a jego rozkwit przypadł na okres panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Główne idee oświecenia koncentrowały się wokół racjonalizmu, empiryzmu i postępu. Filozofowie i myśliciele tej epoki, tacy jak Voltaire, John Locke czy Monteskiusz (najważniejsze postacie oświecenia) głosili potrzebę oparcia wiedzy na doświadczeniu i rozumie. Co to jest empiryzm w oświeceniu? To przekonanie, że prawdziwą wiedzę można zdobyć tylko poprzez doświadczenie i obserwację. Wśród najważniejszych postaci oświecenia w Polsce wyróżniamy Stanisława Augusta Poniatowskiego, Ignacego Krasickiego i Stanisława Konarskiego. Twórcy oświecenia i ich dzieła pozostawili znaczący wpływ na kulturę, naukę i sztukę - od literatury satyrycznej po traktaty filozoficzne.
Cechy oświecenia to przede wszystkim: racjonalizm (wiara w potęgę rozumu), empiryzm (znaczenie doświadczenia) oraz dążenie do reformy społecznej i politycznej. Najważniejsze wydarzenia oświecenia w Europie obejmują rewolucję francuską, powstanie Stanów Zjednoczonych oraz liczne reformy społeczne i edukacyjne. Oświecenie w Polsce charakteryzowało się szczególnym naciskiem na reformy państwa, rozwój edukacji (Komisja Edukacji Narodowej) oraz rozkwit literatury i sztuki. Okres ten zakończył się wraz z rozbiorami Polski, choć jego wpływy były widoczne jeszcze w XIX wieku.
