Rzeźba grecka i jej rozwój

Historia sztuki Starożytna Grecja pokazuje ewolucję rzeźby od form archaicznych do klasycznego ideału. Początkowo dominowała drobna plastyka wotywna, ale wraz z rozwojem architektury świątynnej pojawiła się potrzeba tworzenia monumentalnych posągów.

Przykład: Kurosy - charakterystyczne dla okresu archaicznego posągi młodzieńców, przedstawiane frontalnie, z wysuniętą do przodu nogą i opuszczonymi wzdłuż ciała rękami.

W rozwoju rzeźby greckiej można wyróżnić kilka etapów:

• Okres wczesnoarchaiczny - dominacja małych form wotywnych
• Okres archaiczny - pojawienie się monumentalnej rzeźby kamiennej
• Okres klasyczny - osiągnięcie ideału harmonii i realizmu

Highlight: Szczególnie ważnym elementem rozwoju rzeźby był tzw. archaiczny uśmiech - charakterystyczny wyraz twarzy postaci z VI wieku p.n.e., symbolizujący przejście od sztywnych form do bardziej naturalistycznych przedstawień.

Okres Klasyczny w Sztuce Greckiej

Okres klasyczny w sztuce starożytnej Grecji (V-IV w. p.n.e.) stanowił apogeum rozwoju artystycznego starożytnej Hellady. Dzielił się na trzy główne fazy, każda o własnych, charakterystycznych cechach stylistycznych.

Highlight: Faza wczesnoklasyczna (pierwsza połowa V w. p.n.e.) charakteryzowała się dążeniem do prostoty i powagi, z dominacją elementów doryckich. Doskonałym przykładem jest Woźnica z Delf.

W fazie pełnoklasycznej (druga połowa V w. p.n.e.) nastąpiła synteza elementów doryckich i jońskich, co doprowadziło do powstania najbardziej harmonijnych dzieł sztuki starożytnej. Ten okres najlepiej odzwierciedla ideały hellenizmu w sztuce, łącząc monumentalność z elegancją.

Faza późnoklasyczna (IV w. p.n.e.) przyniosła większą swobodę artystyczną i rozwój stylu korynckiego. W tym okresie artyści zaczęli eksperymentować z nastrojowością i wdziękiem, co wpłynęło na późniejszy rozwój sztuki starożytnego Rzymu. Woźnica z Delf, wykonany w fazie wczesnoklasycznej, ilustruje charakterystyczne cechy tego okresu: frontalność, wydłużone proporcje i sztywne fałdowania szat.