Konferencje międzynarodowe podczas II wojny światowej ukształtowały powojenny porządek świata i zadecydowały o losach wielu narodów.
Konferencja Wielkiej Trójki w Teheranie odbyła się w dniach 28 listopada - 1 grudnia 1943 roku z udziałem Józefa Stalina, Franklina D. Roosevelta i Winstona Churchilla. Podczas spotkania w Teheranie ustalono kluczowe decyzje dotyczące prowadzenia wojny i powojennego ładu. Najważniejsze postanowienia konferencji w Teheranie obejmowały otwarcie drugiego frontu w Europie poprzez operację Overlord, ustalenie powojennych granic Polski oraz zgodę na żądania sowieckie dotyczące wschodniej granicy Polski wzdłuż linii Curzona.
Postanowienia konferencji w Jałcie z lutego 1945 roku oraz późniejsze ustalenia z Poczdamu doprowadziły do podziału Niemiec po II wojnie światowej. Terytorium niemieckie zostało podzielone na cztery strefy okupacyjne: amerykańską, brytyjską, francuską i sowiecką. Podobny podział Berlina nastąpił w obrębie miasta. W 1949 roku doszło do utworzenia dwóch państw niemieckich - RFN i NRD. Ważnym dokumentem kształtującym powojenny ład była Karta Atlantycka, podpisana 14 sierpnia 1941 roku na pokładzie okrętu Prince of Wales przez prezydenta USA Roosevelta i premiera Wielkiej Brytanii Churchilla. Dokument ten zawierał osiem zasad dotyczących powojennego porządku światowego, w tym prawo narodów do samostanowienia i współpracy gospodarczej. Na jego podstawie powstała później Karta Narodów Zjednoczonych, która stała się fundamentem działania ONZ i określiła zasady współpracy międzynarodowej po II wojnie światowej.