Lalka - Charakterystyka Izabeli Łęckiej

Alternatywny zapis:

tego, by pomóc, ale chcąc zaznaczyć swoją obecność w towarzystwie. Takie same intencje towarzyszyły jej podczas wypraw do teatrów, gdzie najbardziej pragnęła pochwalić się nowymi wymyślnymi kreacjami. Drugi świat - ten biedniejszy - napawa ją niechęcią. Pracę uważa Izabela za przykrą konieczność, a jej istnienie tłumaczy sobie tym, iż ludzie muszą w jakiś sposób odpokutować za swoje niegdysiejsze grzechy. Sama Łęcka nie pracowała, toteż chwilami czuła się jak postać bez skazy. Niestety jej życie w żaden sposób tego nie potwierdzało. Nawet w czasie wielkich kłopotów finansowych ojca nie starała się zminimalizować wydatków, a nad sprzedawanymi przez nich srebrami roniła gorzkie łzy. Tak bardzo ukochana przez Stanisława Wokulskiego Izabela Łęcka była egoistką oraz hipokrytką. Można także przypuszczać, że nie była zdolna do jakichkolwiek wyższych uczuć. Kwestię małżeństwa rozpatrywała głównie poprzez analizę majątków kandydatów oraz brzmienie ich nazwisk. Również kiedy została narzeczoną głównego bohatera, jej zachowanie daleko odbiega od przyjętych norm. Nie dość, że nie zerwała znajomości, to w dodatku wciąż z nim flirtowała. Największym dowodem na jej braku skrupułów i ignorancję jest sytuacja, kiedy w towarzystwie Wokulskiego rozmawiałaz Kazimierzem w języku angielskim, będąc przekonana o tym, że prosty handlarz ich nie zrozumie. Izabela Łęcka to postać niebudzącą sympatii czytelnika. Niektórzy badacze interpretują tytuł powieści Prusa w odwołaniu do osoby Łęckiej - jest ona wyrachowana i wyrafinowana, nie potrafi przejawiać prawdziwych (bezinteresownych) uczuć, brakuje jej empatii i zrozumienia dla innych ludzi. Jest sztuczna i nieczuła. Chłód ten ukrywa się jednak pod powierzchnią pięknej, niezwykle urodziwej i przykuwające wzrok twarzy, gustownego ubrania, nienagannych manier - jak u prawdziwej lalki.