Styl romański to pierwszy wielki styl w sztuce średniowiecznej Europy, który rozwinął się między X a XIII wiekiem. Cechy architektury romańskiej charakteryzują się masywną konstrukcją, grubymi murami i półkolistymi łukami. Budowle były przede wszystkim obronne i sakralne, co odzwierciedlało ówczesne potrzeby społeczne.
Architektura romańska przykłady obejmują przede wszystkim monumentalne kościoły i klasztory. Charakterystyczne elementy to masywne wieże, małe okna i bogato zdobione portale. W Polsce najważniejszymi przykładami są kościół w Tumie pod Łęczycą i rotunda św. Mikołaja w Cieszynie. Styl romański budowle wyróżniały się też sklepieniami kolebkowymi i krzyżowymi oraz systemem filarowo-przyporowym.
Sztuka romańska cechy widoczne są również w rzeźbie i malarstwie. Rzeźba romańska przykłady to głównie płaskorzeźby zdobiące portale i kapitele kolumn, przedstawiające sceny biblijne i alegoryczne. Malarstwo romańskie cechy to przede wszystkim freski i miniatury w księgach, charakteryzujące się płaskim przedstawieniem postaci, wyraźnym konturem i ograniczoną paletą barw. Barwy w sztuce romańskiej były intensywne i symboliczne - złoto oznaczało boskość, czerwień - męczeństwo, a błękit - duchowość. Malarstwo romańskie w Polsce zachowało się głównie w formie fresków w kościołach, jak na przykład w kościele św. Andrzeja w Krakowie.
Cechy rzeźby romańskiej to hieratyczność, frontalizm i podporządkowanie zasadom symetrii. Figury były statyczne, uproszczone i często nieproporcjonalne, co miało podkreślać ich duchowy, pozaziemski charakter. Sztuka romańska malarstwo charakteryzowało się płaskością przedstawień, brakiem perspektywy i hierarchicznym układem postaci - najważniejsze osoby były największe. Wszystkie te elementy służyły przekazywaniu treści religijnych i edukacyjnych, zgodnie z zasadą, że sztuka była "biblią dla niepiśmiennych".
