Alternatywny zapis:

K, L, M, N, O, P, Q. Na podstawie wielkości n można obliczyć liczbę stanów kwantowych (maksymalna liczba elektronów) jaka zmieści się na powłoce. Od n zależy też wielkość orbitali. Poboczna liczba kwantowa I określa orbitalny moment pędu elektronu, oraz onacza numer podpowłoki na jakiej jest obecnie dany elektron, liczba I przybiera wielkości całkowite 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6 (od 0 do n-1 (wzór)), które odpowiadają podpowłokom s, p, d, f, g, h, i. Liczba I określa również kształt orbitali Magnetyczna liczba kwantowa m określa orientację przestrzenną orbitalnego momentu pędu elektronu, tzn. opisuje zachowanie chmury elektronowej w polu magnetycznym, wartość liczby m jest zależna od wartości liczby ↳, jaką posiada dany elektron. Jeżeli 1=2 to m=-2,-1,0,1,2 dla l=3 m =-3,-2,-1,0,1,2,3 a dla 1=0 m=0. Liczbę m charakteryzuję wzajemne ułożenie orbitali w przestrzeni. Magnetyczna spinowa liczba kwantowa ms określa orientację przestrzenną wektoru spinu elektronu tzn. kierunek obrotu elektronu wokół własnej osi. Elektron może obracać się tylko w 2 kierunkach dla tego przyjmuje tylko 2 wartości ½ i-2. Liczba m określa również liczbę stanów kwantowych dla jednego orbitalu. USTALANIE STANOW KWANTOWYCH Każdy elektron ma swój własny stan kwantowy więc ogólna liczba tych stanów = liczbie elektronów na danej powłoce/podpowłoce. Oczywiście jest na to wzór określający maks. liczbę elektronów na powłoce 2n². Jeśli nie chcesz korzystać ze wzoru wystarczy pamiętać maksymalną ilość elektronów na danych powłokach/podpowłokach (co swoją drogą potrzebne jest do rozpisywania konfiguracji elektronowej). n 2 3 4 Powłoka K L L M M M N N N N | O 0 | 0 1 2 0 1 2 3 Podpowłoka S S S P d S d f Nmax 2 2 6 2 6 10 2 6 10 14 Wzór 2n²2 dotyczy maks liczby elektronów na danej powłoce, natomiast dla podpowłok jest wzór 2(2×l +1), gdzie l to liczba poboczna.