Strona 2: Filozofia Horacego w wierszu "Do Leukonoe"

Wiersz "Do Leukonoe" stanowi liryczny wykład horacjańskiej filozofii życia, łączącej elementy stoicyzmu i epikureizmu. Podmiot liryczny sugeruje, że człowiek nie powinien zbytnio martwić się przyszłością ani korzystać z usług wróżbiarzy. Zamiast tego proponuje zachowanie dystansu wobec zmiennych okoliczności losu.

Stoicyzm w utworze przejawia się w przekonaniu, że los człowieka spoczywa w rękach bogów, a jednostka ma ograniczone możliwości jego kształtowania. Horacy zaleca spokojne zajmowanie się codziennymi sprawami jako sposób na radzenie sobie z nieprzewidywalnością losu.

Epikureizm w wierszu wyraża się poprzez zasadę "carpe diem" (chwytaj dzień). Horacy zachęca do cieszenia się chwilą obecną i wykorzystywania jej w pełni, co stanowi receptę na zmienne koleje losu i niepewność przyszłości.

Cytat: "Więc łap dzień każdy, a nie wierz ni trochę / W złudnej przyszłości obietnice płoche."

Wiersz "Do Leukonoe" jest wyrazem filozofii horacjańskiej, która dąży do znalezienia złotego środka między skrajnymi uczuciami. Poeta zaleca unikanie zarówno nadmiernej euforii, jak i smutku, jednocześnie podkreślając wagę życia w cnocie i pogodzenia się z własnym losem.

Przykład: Podmiot liryczny w wierszu jest pogodzony z nieuchronnością śmierci, ale jednocześnie zachęca do czerpania radości z życia, co ilustruje połączenie stoicyzmu z epikureizmem w filozofii Horacego.