Sredniowiecze rozpoczyna się wraz z upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego w 476r., a kończy się w 1453 roku, wraz ze zdobyciem Konstantynopola przez Turków.
- Styl Bizantyjski: ręczenie tradycji Rzymskich ze sztuką wschodu.
- Styl Romański: styl surowy, budowa na bazie krzyża, małe okna, charakter rzeźb allegoryczny.
- Styl Gotycki: lekkość konstrukcji, wysokie okna, witraże, harmonijne połączenie elementów zdobniczych.
- Święty asceta
- Ideał władcy
- Rycerz doskonały
- Uniwersalizm (tacina, wzorce osobowe)
- Ścieranie się chrześcijaństwa z pogaństwem
- Kult cierpienia, szukanie dróg zbawienia, lęk przed końcem świata
- Dualizm poglądów w kulturze (idealizacja świata obok pospólstwa i wulgarności)
- Łączenie elementów prawdziwych a nieneczywistymi (alegoria)
- Dydaktyczny i moralizatorski charakter filozofii i literatury
- Przewaga wartości duchowych nad materialnymi
- Milenaryzm (przekonanie o nadejściu końca świata wraz z końcem tysiąclecia)
- Powstawanie licznych apokryfów
- Głównym hasłem średniowiecza było memento mori
- Teocentryzm: Bóg w środku, pogląd uznający boga za najwyższą wartość
- Angustyńizm
- Tomizm
- Franciszkanizm
Hierarhia wyklucza bezpośredni kontakt między odległymi od siebie elementami (władca/podwładny), jest możliwy jedynie za pośrednictwem innych ludzi.
Greckiego prosba modlitwy. Charakterystyczna dla sztuki średniowiecza kompozycja przedstawiająca trzy postacie: Chrystusa (jako sędzia na tronie) oraz Maryję Jana Chrzciciela.
To jeden z najstarszych zachowanych tekstów polskich, nazywany również lamentem Świętokrzyskim.
Gatunek sredniowiecznej poezji obejmujący utwory żałobne, nawołujące innych do dzielenia cierpień, często z prośbami o pomoc do Boga.
Wiersz nazywany również Żałe matki boskiej" i "Postuchajcie bracia mita". Byt prawdopodobnie częścią średniowiecznego dramatu liturgicznego.
Przedstawienie Matki Boskiej rozpaczającej nad ciałem Chrystusa złożonym na jej kolanach.
- Azceza - dobrowolne wyrzeczenie się wszystkich rozkoszy
- Azceta - osoba, która podąża drogą azcezy, poddając się ćwiczeniom ciała i duszy
Legenda opowiada o rzymskim księciu, który wybrał życie żebraka. Jest nazywana także pieśnią żebraczą i była rozpowszechniana przez pielgrzymów i biednych.
Rycerz bezwzględnie wierzy swojemu władcy, kocha swoją ojczyznę, szanuje swojego przeciwnika, jest prawy, honorowy, odważny, wierny damie swojego serca.
Rycerz nieustannie wędruje w poszukiwaniu przygód, broni słabszych, wprowadza się i uświadamia na próbę siebie.
Motyw umierania był inny dla ascety, rycerza, a inny dla męczennika.
EPIKA RYCERSKA - Pieśni o czynie, utwory literackie odnoszące do męstwa i heroizmu. Piesni rycerskie śpiewali trubadurzy, nadworni śpiewacy, stawili w tych utworach rycerzy i ich damy.
Te legendy były bardzo popularne w średniowieczu.
HAGIOGRAFIA - Dział pismennictwa obejmujący utwory o życiu świętych oraz cudach związanych z ich działalnością.
